هفت آسیب‌ راهبردی در مدیریت ورزش همگانی ایران

هفت آسیب‌ راهبردی در مدیریت ورزش همگانی ایران
رسالت اصلی وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون ورزش‌های همگانی ایجاد بستر مناسب برای حفظ و ارتقاء سطح سلامتی و نشاط افراد جامعه به وسیله ترویج و نهادینه کردن ورزش‌های همگانی و تفریحی بر اساس اصول علمی و ارزش‌های اسلامی ایرانی است. اما با توجه به شواهدی نظیر کم بودن سرانه فضا و بودجه ورزش‌های همگانی، افزایش چاقی و کم تحرکی همچنین افزایش مرگ و میرهای ناشی از رشد بیماری‌های غیرواگیر به ویژه بیماری‌های قلبی و عروقی، به نظر می‌رسد این نهاد متولی اصلی، به رسالت اصلی خود به خوبی عمل نکرده‌اند. با توجه به تجربه و چکیده مطالعات علمی اینجانب، آسیب‌های راهبردی ورزش همگانی در ایران به این ترتیب است: 1) عدم برنامه‌ریزی جامع جهت ترویج و تبلیغ بنیادین فرهنگ ورزش‌ همگانی و تحرک از دوره کودکی تا سالمندی؛ که این آسیب موجب عدم نهادینه سازی فرهنگ ورزش همگانی در کشور شده است. 2) اقدامات جزیره‌ای و معیوب بودن فرایند مدیریتی در ورزش همگانی کشور؛ که این آسیب موجب موازی کاری، توزیع نامناسب امکانات و عدم استفاده بهینه از منابع شده است. 3) عدم کارایی مدیران ارشد ورزش همگانی کشور به دلیل عدم توجه به شایسته سالاری در انتصاب‌ها و انتخاب‌های صورت گرفته که این آسیب موجب کاهش اثربخشی سازمانی شده است. 4) عدم مدیریت بهینه منابع مالی دولتی و عدم برنامه‌ریزی جهت جذب حامیان مالی غیردولتی که؛ این آسیب موجب رکود و بی انگیزگی در توسعه ورزش‌های همگانی شده است. 5) نمایشی بودن و عدم اثربخشی بسیاری اقدامات مانند جلسات، تفاهمنامه‌های همکاری، جشنواره‌ها و همایش‌ها، برنامه‌های سلیقه‌ای و...؛ که این آسیب موجب عدم بازدهی واقعی اقدامات در سطح جامعه شده است. 6) عدم وجود بستر حقوقی مناسب و ضعف در اجرای قوانین حمایتی موجود جهت توسعه ورزش همگانی در کشور؛ که این آسیب موجب بی ثباتی و بدبینی شده است. 7) عدم وجود بانک اطلاعاتی موثق و به‌روز در خصوص وضعیت موجود شاخص‌ها و آمار در ورزش همگانی کشور مانند آمار واقعی شرکت کنندگان، میانگین سهم ورزش در سبد خانوار ایرانی، سهم ورزش از تولید ناخاص ملی(GDP)، سهم ورزش در افزایش سطح سلامتی و...؛ که این آسیب موجب خطا در هدف گذاری و برنامه ریزی‌ها شده است.

نویسنده: دکتر شهرام علم